جعبه فیوز
جعبه فیوز نوعی پنل الکتریکی است که نوعی صفحه کنترل برای کل سیستم الکتریکی خانه محسوب می شود. گرچه اغلب خانه های ساخته شده در حدود سال های 1960 و پس از آن پنل مدارشکن قدرت دارند، پنل های خانه های قدیمی از فیوز استفاده می کنند تا محافظت شبکه های کل خانه مهیا شود.
جعبه فیوز مجموعه ای ریز برق دارد که فیوزها مانند لامپ به آن پیچ شده اند. هر مدارقدرت خانه توسط یک فیوز کنترل می شود و هر فیوز باید از نوع صحیح بوده و با مدار متناسب باشد. استفاده از فیوز اشتباه می تواند به آتش سوزی منجر شود، به همین دلیل باید برای هر مدار یک فیوز مناسب انتخاب کنید.
پایه فیوز
فیوزهای مدار استاندارد (نه مدار لوازمی که ولتاژشان بالاست) پلاگ فیوز نام داشته و از داخل پیچ می شوند.
دو نوع پایه فیوز وجود دارد:
- پایه ادیسون (تنها در فیوز نوع T وجود داشته)
- پایه ریجکشن (در فیوز نوع S)
پایه ادیسون (نوع T) همانند پایه لامپ بوده و در سوکت های موجود در جعبه فیوزهای قدیمی یافت می شود. فیوزهایی با پایه ریجکشن (نوع S) تنها زمانی با سوکت های ادیسون مطابقت دارند که پایه آداپتور به سوکت ادیسون پیچ و قفل شده باشد. فیوزهای نوع S به آداپتور پیچ می شوند.
پایه های ریجکشن غیر قابل تغییر بوده و از استفاده فیوز اشتباه برای مدار پیشگیری می کنند. هر فیوز نوع S با آمپر مخصوص یک آداپتور پایه خاص با اندازه خاص داشته که از انتخاب اشتباه فیوز پیشگیری می کند. برای مثال، از قرار دادن فیوز 20 آمپری در مدار 15 آمپری، که یک اشتباه جدی است، پیشگیری می کند. این اشتباه "بالا زدن فیوز" نام دارد. به این معنا که پیش از داغ شدن سیم های مدار فیوز پایین نزده و آتش سوزی ایجاد می شود.
نوع S با آمپر 15 تنها با آداپتور پایه 15 آمپری مطابقت دارد. از سوی دیگر، فیوز نوع T می تواند بدون درنظر گرفتن آمپر مدار، در سوکت ادیسون جا بگیرد. اگر جعبه فیوز شما قدیمی است و سوکت آن ادیسون است، استفاده از آداپتور سوکت و فیوز نوع S سرعت پنل را سریع می کند.
فیوزهای نوع W
فیوزهای نوع W نوع قدیمی فیوز با پایه ادیسون هستند که امروزه چندان استفاده نمی شوند. این پلاگ فیوزها چندمنظوره بوده و سریع هستند، به این معنا که کند نبوده و با بالا رفتن آمپر فیوز، جریان مدار را قطع می کنند.
این فیوزها برای استفاده در مدارهای روشنایی و قدرت که موتور الکتریکی ندارند، طراحی شده اند. موتورهای الکتریکی در آغاز جریان اضافی را جذب کرده و اگر موتور بزرگ نباشد، فیوز W را از کار می اندازند. به همین دلیل، امروزه استفاده از فیوزهای تاخیری در مقایسه با فیوزهای W رایج تر هستند.
ویژگی: 120 ولتاژ؛ تا 30 آمپر
4. فیوزهای SL و فیوزهای TL
فیوزهای SL و TL فیوزهای تاخیری متوسط هستند که امروزه از جمله رایج ترین پلاگ فیوزهای خانه ها می باشند. تنها تفاوت میان فیوز SL و TL در نوع پایه است: فیوز SL پایه ریجکشن داشته و فیوز TL پایه ادیسون.
فیوزهای SL و TL دارای پلاگ جذب کننده دما هستند که به مرکز عنصر فیوز متصل است (بخشی که طی حرارت بیش از حد مدار، می سوزد یا جرقه می زند). در نتیجه فیوز می تواند به طور موقت حرارت مدار را جذب کند، مانند جرقه ای که با راه اندازی موتور و آغاز حرارت ایجاد می شود. بدون وجود ویژگی تاخیری فیوز، با روشن شدن بخش جمع کننده زباله یا یخچال، فیوز می پرید.
ویژگی: 120 ولتاژ؛ تا 30 آمپر
5. فیوزهای S و فیوزهای T تاخیری و سنگین
فیوزهای تاخیری سنگین برای مدارهایی با بار الکتریکی بالا یا مدارهایی که جریان الکتریکی شان دائم قطع و وصل می شود مناسب است (مانند موتور پمپ). این فیوزها در مقایسه با فیوزهای SL یا TL ویژگی تاخیری بیشتری دارند. با این حال، مانند فیوزهای SL یا TL، تنها تفاوت میان فیوزهای سنگین S و T، در پایه آن هاست: نوع S پایه ریجکشن داشته و نوع T پایه ادیسون.
فیوزهای تاخیری با بار سنگین حاوی یک فیوز فلزی چکه ای هستند که به پلاگ لحیم شده متصل است. اگر بار الکتریکی مدار به مدت طولانی زیاد باشد، پلاگ لحیم شده ذوب می شود و چکه فلزی فیوز را آزاد می کند، در نتیجه جریان برق مدار قطع می شود. بنابراین این فیوز در مقایسه با فیوزهای تاخیری دیگر بار الکتریکی موقت را به مدت طولانی تری جذب خواهد کرد.
ویژگی: 120 ولتاژ؛ تا 30 آمپر
6. فیوز مینی بریکر
مینی بریکرها فیوزهای مدارشکن مکمل هستند که به پایه ادیسون سوکت فیوز متصل می شوند. آن ها با مدارشکن دکمه جای فیوز را می گیرند. مینی بریکرها دکمه کوچکی دارند که با بار الکتریکی زیاد مدار بالا می آید. تنها کاری که باید انجام دهید فشردن دکمه است تا بریکر دوباره تنظیم شود. مینی بریکرها برای تعویق زمان طراحی شده اند، بنابراین زمانی که موتور یا جریان آغاز شود بی دلیل پایین نمی روند.
ویژگی: 129 ولتاژ؛ تا 20 آمپر
عکس: NASA on Unsplash
