اندود گچ و سیمان
ترکیب سیمان، ماسه و آهک با آب گچ را به وجود می اورد که به صورت خمیر به سطح مالیده می شود. می توان آن را برای فضای داخلی یا خارجی استفاده نمود. لایه گچی یک لایه سخت و دارای منفذ است که رطوبت از منافذ آن عبور می‌کند، بنابراین آب گیر کرده در پشت آن بخار می شود. در نتیجه امکان خراب شدن کاهش می یابد. دیوار گچی در تمام آب و هواها مقاوم است.
گچ تزئینی است
یک ئی.تر گچی تزیینی است اما چندان محکم نبوده و نمی تواند وزن بالا را تحمل کند. بنابراین باید مواد مقاومی مانند چوب و بتن به آن افزود. گچ را می توان مستقیما روی دیوار آجری، بتنی یا بلوک به کار برد. همچنین در دیوارهای چوبی می توان قطعات فلزی مقابل دیوار قرار داد و روی آن را با گچ پوشاند. در این صورت سطح زبر خواهد داشت.
بتن
بتن هم از خمیر سیمان و آب پدید می آید، اما برای استحکام سنگ نیز به آن می افزایند. ترکیب سیمان، ماسه، شن و آب، بهترین ترکیب ممکن است. آب ماده اصلی است زیرا مقدار زیاد آن مخلوط را ضعیف کرده و مقدار کم آن از ترکیب شدن صحیح مواد پیشگیری می کند. فرایند ترکیب شیمیایی آب و ماسه طی هیدرات بتن سفت را پدید می آورد. روزها و حتی هفته ها طول می کشد تا بتن به استحکام مورد نظر برسد.
سنگ مستحکم است
سنگ به بتن استحکام می دهد. شن و مواد دیگر هم وزن را تحمل می کند. ماسه هم می تواند فضاهای خالی بین سنگ ها را پوشانده و استحکام بتن را افزایش دهد. بتن قدرت فشرده سازی بالایی داشته و می تواند وزن و نیروی سنگین را تحمل کند. با این حال در برابر خمیدگی و کشش استحکام چندانی ندارد، مگر اینکه با استیل تقویت شود. اندازه مواد ترکیبی استحکام بت را مشخص می کند.
تفاوت در کاربردها
بتن برای پی، زیرزمین، کف خانه ها و ساختمان های مختلف به کار می رود. گچ همیشه عمودی روی دیوار می نشیند و گرچه خمیر است اما می تواند به شکل هلال و برآمدگی هم تهیه شود. بتن می تواند با کمک موادی که با آن ها ترکیب شده و مقاومتش را افزایش داده به شکل هلال و برآمدگی ایجاد شود. گچ در لایه های باریک کشیده شده و به مقاومت خاصی نیاز ندارد.
