کمک به سگ هایی که خیلی به صاحبانشان وابسته هستند
این مطلب درباره دسته دوم است یعنی سگ هایی "یکه شناس" که تنها با یک فرد کاملا دوست می شوند. رابطه ای که آنها می سازند شبیه به ولکرو (نوعی پارچه چسبناک با کارکرد زیپ مانند) است. وقتی این سگ ها توسط صاحبشان تنها گذاشته میشوند کاملا درگیر اضطراب می شوند و دیگر مهم نیست کسی که با آنها در خانه است چقدر آشنا باشد.
کدام سگ ها بیشتر در خطر وابستگی ولکرو هستند و دلیل آن چیست؟
برخی نژادها تمایل به وابسته شدن به تنها یک نفر دارند و نسبت به دیگران بی تفاوت می مانند. به طور کلی نژادهایی که در دسته های گله داری و کاری بودن قرار می گیرند بیشتر مستعد این ویژگی هستند، مثل سگ های گله که اغلب رابطه خاصی با چوپانی که از آن دستور می گیرند دارند. اغلب می بینید که ژرمن شپردها و شپردهای استرالیایی و سگ گله های استرالیایی با یک شخص بخصوص رابطه عجیبی ایجاد می کنند. آکیتا ها، چاو چاو، شیبا اینو و هیندوها نژادهایی با پیشینه آسیایی هستند و آنها هم تمایلی اینچنینی دارند. دالمشن هم یک نژاد ولکرویی دیگر است که شدیدا به یک نفر وابسته می شود، مثل گریت پایرن ها. و البته که هر سگ دیگری هم، بخصوص نژادهای تلفیقی (میکس) می توانند دچار اضطراب جدایی شوند.
اما نمی توان این مشخصه ذاتی آنها را سرزنش کرد. گاهی سگ ها بواسطه آنچه که می آموزند و یا به خاطر تجربیات منفی ولکرو می شوند. آنهایی که ترک شده اند، صاحبانشان را از دست داده اند و خانه شان عوض شده است، ممکن است در ترس از ترک شدن زندگی کنند و دچار وابستگی شدید شوند. برخی دیگر هم یاد می گیرند که آویزان باشند چون صاحبانشان بدون اینکه متوجه باشند رفتارهای آویزان شدنی شان را تشویق می کنند. بسیاری از کسانی که سگ دارند احساس خوبی به این نمایش های اضطراب دارند و فکر می کنند نشانه وفاداری و اثباتی بر اینکه تمام دنیای سگشان هستند، می باشد.
بهرحال باید به یاد داشت که این سگ ها واقعا رنج می برند و یکی از بهترین کارهایی که می توان کرد، تشویق استقلال و کمک به افزایش اعتماد به نفس در آنهاست.
چگونه به تسکین اضطراب ناشی از وابستگی زیاد کمک کنیم
برای نجات زندگی آنها از این وضعیت اسف بار باید چند قدم برداشته شود. اینکه متوجه باشیم یک مشکل وجود دارد، قدم اول است. وابستگی زیاد در زمانی که سگ مضطرب است و نشانه های اضطراب را در غیاب یکی از صاحبین بروز می دهد، او را ناکارآمد می کند. واقعیت این است که برخی سگ ها تنها یک نیمه سگ هستند چون نیمه دیگرشان در صاحبشان است. آنها فکر می کنند صاحبشان اسباب بازی مورد علاقه شان است، یا پتوی امن و گرم شان، و یا هرچیز دیگری که بر این باورند که تنها همان می تواند امن و ایمن نگهشان دارد. آنها بدون صاحبشان تقریبا غذا نمیخورند، بازی نمی کنند، و تقریبا هرکاری که سگ های طبیعی و سالم و با اعتماد به نفس انجام می دهند را نمی کنند. آنها اغلب صداهای زوزه مانند دوران کودکی شان را تکرار می کنند، آشفتگی در رابطه با قلمرو را با از بین بردن خروجی ها نشان می دهند، و شاید از روی اضطراب، خودشان را تخلیه هم بکنند (مدفوع و ادرار در جاهای مختلف). در اینجا چند نکته برای کمک به شرایط آورده ایم:
شرایط پزشکی را استثنا قرار دهید: گاهی رفتارهای آویزان شدنی بیش از حد به خاطر یک بیماری است. برخی سگ ها قدرت شنیداری و بینایی شان را با بالا رفتن سن از دست می دهند و همین ممکن است باعث ایجاد ناامنی و وابستگی زیادی به صاحبشان شود. اختلال عملکرد ذهنی در حیوانات خانگی مسن هم می تواند منجر به تغییر رفتار شود. بهتر است چک آپ صورت گیرد تا علل پزشکی مشخص شوند.
خودتان را برایش کم ارزش تر کنید: اگر کسان دیگری هم با شما در خانه زندگی می کنند، اجازه دهید بیشتر با سگتان صمیمی شوند. وظایف غذا دادن، آموزش، بازی کردن، و به پیاده روی بردن او را به دیگران محول کنید. اجازه دهید با در آغوش کشیدن سگتان او را لوس کنند و در زمان آموزش ها کلی خوراکی به او بدهند. بگذارید دیگران تشویقی ها و جایزه هایش را به او بدهند.
رفتارهای جلب توجه جویانه را نادیده بگیرید: به احتمال خیلی زیاد سگ شما اغلب در طول روز سمت شما آمده و درخواست در آغوش کشیده شدن و توجه می کند. این درخواست ها را نادیده بگیرید. اگر پارس کرد یا برای جلب توجه زوزه کشید، این را هم نادیده بگیرید. این حرف به این معنا نیست که نباید سگتان را بغل کنید، بلکه باید تکلیفتان مشخص باشد. او را صدا بزنید بیاید و نوازشش کنید، سپس با یک نشانه به او بفهمانید که تمام است، مثل گفتن "دیگه کافیه"، و پس کشیدن دستانتان.
نگذارید زیادی زیر نظرتان بگیرد: به احتمال خیلی زیاد سگی که به شدت به شما وابسته است، دائما تمامی حرکات شما را زیر نظر دارد. معمولا مایل است زیر پای شما بخوابد و همیشه حواسش به حرکاتتان هست. می توانید کاری بکنید که یاد بگیرد فاصله اش را از شما رعایت کند. حفاظ هایی که برای بازی کودکان هستند خیلی خوب می توانند به سگ نشان دهند که اگر دنبالتان نیاید هم شما بازخواهید گشت. به او بیاموزید وقتی به اتاق دیگری می روید و درب را می بندید، صبور باشد. وقتی زوزه می کشد بازنگردید، وگرنه رفتارش را تشدید خواهید کرد. صبر کنید تا دست بردارد و سپس وقتی برگشتید به او جایزه بدهید.اگر در حالیکه به سمتش قدم برمی دارید زوزه می کشد، از دیدرسش دور شوید. تنها زمانی که ساکت است به سمتش بروید. همچنین، فرمان "بمون" را به او یاد بدهید.
تفاوت بین بودن و نبودنتان را کم کنید: اگر همیشه سگتان را غرق در توجه می کنید، تفاوت زیادی بین حضورتان و زمانی که خانه را ترک می کنید احساس خواهد شد. این مسئله به خصوص زمانی که موقع رفتن از خانه و بازگشت از بیرون توجه و علاقه بسیار زیاد به او نشان دهید دیده می شود.این تضادها علت اضطراب جدایی هستند. سلام و احوالپرسی را کم تنش برگزار کنید و بیرون رفتن را خیلی سخت نگیرید. وقتی در خانه هستید رادیو را روشن نگه دارید و وقتی می خواهید بیرون بروید هم بگذارید روشن باشد (اگر فقط وقتی میخواهید بروید رادیو را روشن یا خاموش کنید، این هم یک نشانه دیگر خواهد شد که رفتنتان را علامت می دهد).
از حساسیت بیرون رفتنتان بکاهید و ضدحمله بزنید: به احتمال زیاد، سگی که زیادی شما را زیر نظر دارد، وقتی کلیدهایتان را بردارید مضطرب می شود، چون این نشانه شما برای ترک کردن اوست. دست به کار شوید و برداشتن کلیدها، پوشیدن کت و مانتو، و یا حتی کفش پا کردن را بی دلیل و هر از چند دقیقه ای انجام دهید و دوباره بنشینید روی مبل. سعی کنید با برنامه ریزی چیزهای خیلی خوب در هنگامی که این کارها را انجام می دهید، ضد حمله بزنید. ارتباط بین نشانه و ترس را قطع کنید: برای مثال، کلیدتان را بردارید، یک تشویقی خیلی خوشمزه برایش بیاندازید، و بعد درب را پشت سرتان ببندید و یک دقیقه بیرون بمانید. رفته رفته می توانید کم کم این مدت زمان را افزایش دهید. زمانی فرا می رسد که سگتان دیگر به این نشانه ها توجهی نخواهد کرد.
فعالیت های جایزه دار را تشویق کنید: برای زمانی که بیرون از خانه هستید به او کاری بدهید که انجام دهد. به او بیاموزید از به تنهایی حل کردن معماها لذت ببرد.
از ترفند های آرامش بخش بهره بگیرید: برخی مسکن ها که در داروخانه ها یافت می شوند (فرومون های خوشایند سگ ها که می توانید رویشان اسپری کنید) می توانند به سگ هایی که خیلی مضطرب هستند کمک کنند، اما برخی هم ممکن است که به داروهای تجویز شده توسط دامپزشک نیاز داشته باشند تا بیاموزند چطور با اضطراب کنار بیایند. این داروها باید با آموزش های اصلاح رفتار از طرف یک مربی دانا و مشاور همراه باشند. همه این ها به نکته آخر ختم می شود که می گوید:
با متخصص رفتار شناسی مشورت کنید: مشاور رفتاری کسی است که در زمینه اضطراب جدایی اطلاعات دارد و کمک بسیار بزرگی است. او می تواند به شما کمک کند اصلاح رفتار را به درستی انجام دهید تا شانس موفق شدنتان بالا برود.
